Zabawa w posłańca

Nasz dom jest długi i wąski. Na jednym biegunie znajduje się salon, a na drugim kuchnia. Aby dotrzeć z jednego bieguna na drugi trzeba pokonać mini slalom. Talkusia i Pynio pokonują ten dystans w podskokach, lecz dźwięk już nie podróżuje tak łatwo. Dziadek z Polski siedzi w salonie i ogląda telewizję, a ja przygotowuję w kuchni kawę. Pynio ma ferie i wyraźnie znudzony kręci się bez celu wokół moich nóg. Wstawiając czajnik chcę dowiedzieć się, czy Dziadek też ma ochotę na kawę, ale wiem, że nie ma sensu wołać z kuchni do salonu, bo i tak nikt mnie nie usłyszy. Więc wpadam na pomysł, by zatrudnić Pynia jako posłańca:

– Zapytaj Dziadziusia, czy chce kawę.

Pynio promienieje, biegnie natychmiast i błyskawicznie wraca z odpowiedzią:

– Chce.

– Zapytaj, czy parzoną, czy rozpuszczalną.

– Lospuszczalną.

– Czy z mlekiem, czy ze śmietanką.

– Ze śmietanką.

– Dowiedz się, czy z cukrem i ile. (tu zawarte są dwa polecenia)

– Tak, jedna łyżeczka.

– OK, dziękuję za pomoc.

Tu Pynio, dotychczas aż różowy z podniecenia (i już trochę spocony od biegania), markotnieje:

– Coś jeszcze chcę powiedzieć.

Więc teraz zaczynam już wymyślać:

– Czy kubek, czy filiżanka?

– Kubek.

– Kubek niebieski w kwiatki z wywiniętym brzegiem, czy kubek biały z czerwonym napisem? (polecenia coraz bardziej skomplikowane i wymagające artykulacyjnie)

I tak dalej i tak dalej. Biedny Dziadziuś przez tę zabawę długo musiał czekać na swoją kawę 🙂 Ale dla Pynia było to świetne ćwiczenie językowe, jednocześnie rozwijające pamięć przez połączenie z ruchem. Dodatkowo kształcimy tu umiejętność wykonywania prostych i złożonych poleceń, która jest jednym ze składników gotowości czy dojrzałości szkolnej. Tego typu zabawy świetnie nadają się dla dzieci ruchliwych i mogą być wykonywane w każdym języku. Modyfikacją tej zabawy dla dzieci starszych może być przekazywane wiadomości w formie pisemnej. Można kupić lub zrobić domową skrzynkę pocztową, w której domownicy nawzajem zostawiają sobie sekretne liściki.