Zapraszam dziś do lektury pierwszej części dawno już tu zapowiadanego wywiadu z moją dwujęzyczną koleżanką Aną. Ana urodziła się w Anglii w hiszpańsko-węgierskiej rodzinie i została wychowana dwujęzycznie, w języku hiszpańskim i angielskim. Nie obyło się jednak bez różnych przygód, o czym Ana bardzo ciekawie opowiada. Ta niesamowicie interesująca podróż ku dwujęzyczności zawierała kilkuletnią przerwę w kontakcie z językiem hiszpańskim na prośbę angielskich nauczycieli, a także dyskryminację przez rówieśników ze względu na pochodzenie i dwujęzyczność, co z kolei powodowało u Any niechęć do języka hiszpańskiego. Dziś Ana bardzo ceni swoją dwujęzyczność i wdzięczna jest swojej mamie za upór, z jakim przekazywała jej swój język. To właśnie na dwujęzyczności Ana opiera swoje życie zawodowe, gdyż pracuje jako nauczyciel języka hiszpańskiego w LCF Clubs na obszarze Greater Manchester.
Being Brought up Bilingual
“I see it as a gift”
PART 1
You know two languages, right? How did it happen?
My mother taught me as a child from being a baby. She spoke solely Spanish to me until the age of 4 when I started primary school and unfortunately, in my opinion, as I was behind with the English language: communication, reading and writing, my mum stopped speaking to me in Spanish at home altogether. My dad worked shifts and so I wasn’t exposed to the English language much ‘pre’ school. The only other place I heard and was spoken to in English was at playgroup a couple of hours a week.
I picked up Spanish again when I was seven. I went to something called ‘Clases Particulares’, which are classes outside of school taught by a teacher who is a Spanish national and a teacher in Spain. The teacher would be sent from the Spanish Consulate in Manchester and they would put on classes near where you lived. It happened to be up the road actually and only available to children who had at least one Spanish parent. The lessons were a couple of hours once a week and my mum carried on speaking to me in Spanish when and where possible, obviously with my dad being Hungarian, there was English spoken in the house as well.
Is your brother bilingual too?
Sometime during the period when we dropped Spanish my younger brother was born. He was used to hearing Spanish being spoken at home but was too shy and lacked the confidence to speak it himself. English was already being spoken quite a lot in the house by the time he came along. He was exposed to more Spanish at Spanish classes after school with me but he hadn’t the confidence to speak it. He does understand it perfectly though.
So was your dad your source of English at home?
Yes. He was Hungarian but he never spoke to me in Hungarian. My mum was my other source of English from the age of 4 onwards (partly in Spanish and partly in English).
Was learning Hungarian never an option? Did your dad ever try?
He did but my mum wore the trousers on the language front and she decided that Spanish would be more widely used so she wanted to enforce this language. She didn’t want us to get confused by introducing Hungarian as well. Probably with what happened when starting primary school, this more than likely influenced her decision.
Did you learn to read and write in Spanish during those lessons?
Yes. My mum gave me children’s books in Spanish and read them to me so I could see and recognize the words, but she didn’t actually teach me how to read in Spanish.
Do you ever wish that you could speak three languages?
Yes and no. I’m happy that it was Spanish that I learnt and not Hungarian. But in another respect, it’s so easy to learn when you are that age so it wouldn’t have been difficult. Now, after my dad’s passed away, I can’t communicate with his family at all, so we’ve distanced ourselves from the family in Hungary. And that’s a shame. So in that respect it would have been nice for me to have learnt Hungarian as well.
Did your parents pass their culture on? Like the food, the festivals, holidays? Was that equal?
Well not on the holiday front. We just couldn’t afford to go to Hungary one summer and to Spain the other. So my dad used to go to Hungary once a year and the following year my mum, my brother and I would go to Spain on holiday. I only went to Hungary once, when I was 3 and to be honest I don’t have any memories of it. So that wasn’t equal but the food was. My dad loved his food so he would cook dishes that he knew from his own childhood and what his mother had shown him how to make. And he’d bring back food from Hungary for us to taste and would buy things from European shops in the area.
How about Christmas? How did you celebrate it?
We celebrated it the English way totally, with the roast dinner and all. But as I grew up my mum would explain how they celebrated their Christmas in Spain on the 6th of January. She would leave little things for us, for example “if we’d been good the three kings would come”! Because we are Catholic we would celebrate all holidays according to the Catholic Faith/Church and that’s pretty universal, but I never learnt about any Hungarian festivals.
Do you think there is anything bad about being bilingual?
Oh, no, absolutely not! It’s an advantage. I see it as a gift. Especially as I’ve grown older, you don’t really realize that when you’re a child, do you?
Do you ever feel that the languages compete inside your head?
Yes, especially after a six week holiday in Spain. When I come back I try to speak Spanish to people who can’t understand it because in Spanish there are many more words equivalent to one word in English. So I find myself thinking it’s more like this word and I try to say it in Spanish expecting them to understand and then I start to giggle. Of course they can’t understand! What I’m trying to say is, I’m scrambling through my head trying to find an English word that would exactly 100% describe what I’m trying to say and sometimes it’s just not there. So it’s so much easier I find, to express yourself in Spanish.
I teach Spanish in after school classes, but to tell you the truth, when I was a child I found the Spanish classes a bit of a chore. I didn’t want to go to those lessons; I had to be almost forced to go. Lessons are so much more fun nowadays though!
So your mum just put her foot down?
Oh, yes she did. But now I realize that it was the best thing she could have ever done! And I do feel that I’m gifted. I really do.
What do you think swayed your mum to go back to Spanish when you were seven?
She had a friend who was a Spanish teacher and his wife was a teacher too. They were linked with the Spanish Consulate in Manchester and they advised her to inquire about the Spanish lessons. She thought it’s such a shame that we speak English at home and she could feel the Spanish language slipping through her fingers and I think that it worried her. So she started speaking Spanish to me again which together with the Spanish classes maintained my Spanish. Then I went to secondary school. The teachers sent from the Spanish Consulate in Manchester to teach out of school classes recommended that my mum ask my secondary school to prepare me for my exams as soon as I entered at the age of 11. My mum approached the school and had a meeting with the French and Spanish teacher at the time, who had a keen interest to put me through the exam and so prepared me in her lunch hour and break times. So I sat my GCSE with the 16 year olds and I got an A, which was amazing! I use this example now with the parents whose children attend my Spanish classes to show them what advantage early language learning can give their child.
to be continued.
Jest to wywiad, który nagrałam podczas spotkania z Aną, a następnie spisałam na potrzeby tego bloga. Ponieważ jest on zapisem prawdziwej rozmowy na żywo, wspaniale oddaje osobowość Any i wszystkie emocje, które towarzyszyły naszemu spotkaniu. Dlatego też prezentuję go w wersji oryginalnej. Ale, jeżeli będzie takie zapotrzebowanie, mogę również opublikować go w polskiej wersji. Dajcie znać 🙂
Bardzo proszę o Wasze uwagi i refleksje po przeczytaniu tego wywiadu. Czy dał Wam on pewnego rodzaju wgląd w odczucia Waszych dzieci, które wychowujecie w dwóch językach? A może Ana pomogła Wam wyobrazić sobie dwujęzyczną przyszłość Waszych pociech?
Świetny wywiad. Fajnie jest usłyszeć opinie dorosłej osoby wychowanej dwujęzycznie.Ja zawsze byłam przekonana,że języki są kluczem do wszystkich drzwi. Wychowywana byłam w Polskim domu, ale moja babcia -wielkie dzięki tej kobiecie ciągle zachęcała mnie do nauki innych języków. Zresztą to było moje prawdziwe hobby w dzieciństwie.I tak w szkole podstawowej uczyłam się języka niemieckiego i rosyjskiego uzyskując bardzo dobre oceny.Wtedy już “bawiłam się” językiem włoskim , a przede wszystkim angielskim- spisując ze słuchu z piosenek słowa i tłumacząc ich znaczenie. Potem dołączyła do tego miłość do hiszpańskiego.W szkole średniej był to głównie język angielski, na studiach powrócił niemiecki połączył się znów z angielskim, zaś po studiach doszedł kurs hiszpańskiego. W chwili obecnej jestem w stanie bardzo wiele zrozumieć po hiszpańsku, rosyjsku, mniej po niemiecku ale jednak.Zaś angielski i włoski są na dość przyzwoitym poziomie jak sądzę.Uważam ,że to wspaniała sprawa umieć porozumieć się w kilku językach. To na pewno ułatwia podróżowanie, znalezienie pracy, czy choćby takie głupstwa jak znajomości na portalach społecznościowych.Dlatego sama często zachęcam dzieciaki w otoczeniu do nauki , a na pewno będę do tego zachęcać Elenę.
Dzieki! Naprawde inspirujace. I pokazuje tez jaka to delikatna sprawa te jezyki i jak latwo zaprzepascic szanse na – darujcie emfaze – wyjatkowy dar jakim moze byc wielokulturowosc.
Motywuje, aby kopnac sie w tylek i isc czytac dziecku Brzechwe. Co niniejszym ide czynic 🙂
Wszystko fajnie wyglada jak sa TYLKO dwa jezyki.nawet mama Any to rozumiala. Tylko co zrobic jak sa trzy i kazdy z rodzicow chce by dziecko mowilo w jego ojczystym jezyku a do tego dochodz jezyk kraju w jakim sie mieszka i wszystkie 3 jezyki maja inne korzenie.Sposoby na dwujezycznosc nie sprawdzaja sie zabardzo u dziecka z wieksza iloscia jezykow “oblwiazkowych”. Zawsze trzeba cos poswiecic……
Moja corka zawsze czula sie odrzucona po powrocie a 2-3cznych wakacji w Pl. I ze jest z natury niesmiala to od razu zamykala sie w sobie.Czytajac ten artykul a raczej jego tlumaczenie bo nie jestem anglofonem to zdaje sobie jeszcze bardziej sprawe ile ja wysilku kosztuje nawigowanie w trzech jzzykach
Prosze przczytąć moja wypoweidż, znajdzie tam Pani odpowiedż na swoje pytanie.
Ewa
Mam troche mieszane uczucia odnosnie tego wywiadu. Konkretnie chodzi mi o to, ze tata Any zupelnie odpuscil nauke wegierskiego, pozbawiajac corke czegos waznego, kontaktu z dziadkami i dalsza rodzina. Znam przyklad rodziny mieszkajacej w UK, gdzie dziecko od malego ma kontakt z trzema jezykami (turecki, szwedzki i angielski) i swietnie sobie daje rade.
Zastanawiam sie tez, co bym zrobila, gdyby nauczycielka w szkole zakazala mi mowienia do mojej wlasnej corki po polsku. Nie wiem, czy bym sie zgodzila…
Nie słuchać! Ja też nie posłuchłam (moja historia jest poniżej). Zauważyam też, że jeśli dana rodzina/emigranci mieszkają w kraju angljoęzycznym, to niekótrym wydaje się że, angielski jest “pępekiem świata” i wręcz zniechęcają do nauki języka matki/rodziców.
Dziękuję Wam wszystkim za komentarze. Dwu- i wielojęzyczność to zagadnienia niezwykle złożone i stojąc z boku bardzo trudno jest nam oceniać wybory podejmowane przez konkretne rodziny. Dobrze, gdy są to wybory świadome.
Historia Any dowodzi, że nawet z niewłaściwych decyzji można się wycofać (rezygnacja z hiszpańskiego), a inne decyzje (brak w domu węgierskiego) można po prostu zaakceptować.
Pozdrawiam i mam nadzieję, że druga część wywiadu spotka się z równie ciepłym przyjęciem 🙂
Jedno jest pewne- nie należy nigdy zmuszać dziecka na siłę do nauki.Dzieci jak zauważyłam szybciej uczą się rzeczy ,które wydają im się naturalne.W przypadku dzieci nieśmiałych proponowałabym po prostu odczekać jakiś czas, by dziecko oswoiło się z dominującym językiem miejsca zamieszkania, a potem powoli,powoli wprowadzała inny język.Ale wiem też,że łatwo się pisze – dzieci bywają różne.Tak więc nic na siłę.
Ja sobie nie wyobrazam nie mowic po polsku.to przychodzi samo z siebie.tak samo ma sie to u meza z jego jezykiem.a miedzy soba porozumiewamy sie w trzecim. Zadne z nas nie chce podjac tego kroku jaki zrobil tata Any. Ja z mezem chcemy by corka miala kontakt z rodzinami.nie wyobrazam sobie ze jade do polski i moje dzieci nie moga nawiazac kontaktu z moja najblizsza rodzina.mojej mamie serce by peklo.
Ja zrezygnowalam z nauki poznawania polskich liter.juz mi tak nie zalezy by corka umiala czytac po polsku.ciesze sie ze ze mna mowi po polsku,ze rozumie tv i rozmawia z babcia.
Mi zawsze powtarzano ze mam zrezygnowac z mego jezyka bo sa problemy w szkole.z druga corka tez to przerabiam.z tym ze obydwie maja rozne charaktery i inaczej to wyglada.
Poprosze o polskojezyczna wersje
Będzie 🙂
Bardzo szkoda, że Ana, a raczej jej mama, nie dała jej szansy nauki języka węgierskiego, motywując to, że mało ludzi posługuje sie tym językiem, źle też, że uległa naciskowi nauczycieli ze szkoły Any, aby przestać uczyć ją hiszpańskiego.
Mama Any, mogła nie wiedzieć, ale dziwię się, że nauczyciele tak zasugerowali. Podam tu przykład mojego już dorosłego syna z AS. Jego logopeda z przeszdzkola zasugerowała nam dokładnie to samo, powiedziła, że syn nie nauczy sie mówić po angielsku, dopóki my nie przestanimy w domu używać jęzka polskiego. Na szczęście nie połśuchaliśmy tej “rady”, a syn do dziś posługuje się oboma językami, w mowie, pisaniu i czytaniu (trochę słabiej w języku polskiemu w pisaniu i czytaniu, i muszę tu dodać, że sam się tego nauczył).
Co do nauki języka węgierkiego.
A ja bym wręcz naciskała, żeby Ana uczyła się języka węgierksiego dlatego właśnie, że tak mało ludzi się nim poołsuguje. To był by wielki dar.
I znów podam przykład. Moja córka, w tej chwili ma 16 lat, od urodzenia była osłuchana z językiem polskim (oboje jesteśmy pochodzenia polskiego). W wieku 3 lat poszła do przedszkla niemieckiego (mieszkamy w Niemczech na placówce amerykańskiej). Wiedzieliśmy, że pójdzie do szkoły amerykańskiej, ale nie stresowaliśmy się tym, że zna angielski w minimalnym stopniu (z podorka, z szkółki niedzielnej, torchę też z ameykanskich programów dla dzieci). W wieku 6 lat, znając dobrze polski i niemeicki, a prawie w ogóle nie znając angielskiego, zaczęła 1 klasę. Na wywiadówce po trzech miesiącach wychowawczyni powiedziła mi, że mam sie w ogóle tym nie przejmować, że angielskie słownictwo córki jest ograniczone, bo na pewno to nadrobi. I tak też sie stało. Po okołu pół roku córka bielgle sie juz połśugiwała angielskim, nie zapominająć o polskim i niemieckim. Po polsku nadal mówilismy w domu, a zajęcia pozalekcyjne chodzila do “Niemców”. Od momentu, kiedy w szkole zaczęły być wystawiane oceny (4 klasa), córka zawsze dostawała “A” ze wszystkich przedmiotów. W ósmej klasie, trzy razy dostała dyplom “outstanding in LA”. Rok temu zaliczyła język niemiecki na poziomie collegeu, na najwyższą ocenę. Obecnie jest w 11 klasie, nadal doskonale sie uczy, często dostaje “outstanding” z różnych przedmiotów, a w tym roku dodatkowo jest “ranked #1” w swojej klasie (131 uczniów).
Od zawsze wiedziałam, a teraz tylko się w tym umocniłam, że nauka języków obcych od wczesnego dzieniństwa jest wielkim darem i przywilejem, z którego jesłi tylko można należy skorzystać. Owoce tego daru nasze dzieci będą zbierlay w życiu dorosłym.
Historie moich dzieci krótko opisłam, ale jeśli ktoś ma ochotę, moge rozwinąc temat.
Czy dobrze wdzię, Ana, mimo, że mieszka w UK mówi raczej w Amercian-English, tak też jest chyba zapisany tekst.
Pozdrawiam wszystkich,
Ewa